Kosmiczny ślimak- zwany exogorthem

Kosmiczne ślimaki - zwane exogorthami- to rodzaj mięczaków o krzemowej strukturze, występujących m.in. w okolicach pola asteroid otaczającego planetę Hoth. Stworzenia te, przystosowane do życia w kosmicznej próżni, rzadko osiągają wielkość przekraczającą 10 metrów, choć zdarzają się osobniki znacznie większe. Pierwsze wzmianki o nich datowane są na okres Starej Republiki, jednak do powszechnej świadomości społecznej wiedza o nich trafiła dużo później.

Rys historyczny

W czasach Starej Republiki wobec braku konkretnych dowodów ślimaki uważano za stworzenia o charakterze legendarnym. Poważniejszym badaniom ślimak kosmiczny został poddany w czasach imperialnych. Wtedy też podejmowano pierwsze próby ich komercyjnej eksploatacji, jednak przemysł związany z przetwórstwem kosmicznych ślimaków rozwinął się dopiero w czasie nowej ery Jedi.

Występowanie

Planeta pochodzenia ślimaka kosmicznego jest nieznana. Występowanie różnych gatunków ślimaka kosmicznego odnotowano w obszarze pola asteroid otaczającego planetę Hoth, układu Cularin, sektora Tapani i wielu innych częściach galaktyki Nie ma dowodów na występowanie ślimaków w otwartej przestrzeni kosmicznej, ani na powierzchni planet, ale niektórzy badacze uważają, że przeżycie ślimaków w takich warunkach jest możliwe.

Biologia

Tkanki ślimaka zbudowane są z krzemu. Zwierzę typowo ma mniej niż 10 metrów długości, jakkolwiek odnotowane są przypadki osobników liczących 800-900 metrów, a pojawiają się doniesienia o okazach długości powyżej jednego kilometra. Agamiczne (bezpłciowe) rozmnażanie ślimaków kosmicznych następuje przez pączkowanie, przy czym podział typowo ma miejsce, gdy ślimak osiągnie długość 50 metrów. Wzrost do takich rozmiarów trwać może tysiące lat, a podział wcale nie musi nastąpić: te ogromne okołokilometrowe osobniki są właśnie skutkiem braku podziału.

Nie ma dowodów, aby ślimaki takie posiadały tradycyjnie rozumiane narządy zmysłów (w postaci oczu i uszu). Mają one za to parę anten pozwalających na skanowanie przestrzeni otaczającej stwora. Ślimaki poruszają się odpychając się od asteroid i szybując w kosmicznej próżni. Wytworzyły zmysł przestrzenny pozwalający na szacowanie trajektorii i prędkości każdego obiektu w otoczeniu. Mają po 8 serc i 10 nerek..

Skóra ślimaka co do odporności jest porównywana z durastalą. Jest odporna na ogień blasterów, a w przypadku większych osobników na ataki myśliwców i bombowców kosmicznych. Znacznie mniej odporne są takie wielkie ślimaki od wewnątrz: nawet strzał z pistoletu blasterowego jest dla nich odczuwalny. Otwór gębowy ślimaka wyposażony jest w zęby wystarczająco mocne, by przegryzać kadłuby statków kosmicznych.

Większość gatunków ślimaków kosmicznych nie poddaje się udomowieniu. Wyjątek stanowi gatunek zamieszkujący system Cularin, które nie tylko bywają udomowione, ale także poddają się tresurze.

Ekologia

Ślimaki kosmiczne są wszystkożerne: żywią się głównie mynockami (inna krzemowa forma życia występująca w kosmosie), lecz także minerałami występującymi w asteroidach i różnymi rodzajami energii występującymi w kosmosie. Ich układ trawienny przystosowany jest do przyswajania materii nieorganicznej: możliwe jest nawet trawienie statków kosmicznych.

Największe osobniki "ukorzeniają" się często w asteroidzie, którą zamieszkują i za pomocą swoich korzeni pobierają materię nieorganiczną.

We wnętrzu dużych ślimaków istnieje atmosfera typu III, co oznacza, że możliwe jest tam przebywanie z użyciem aparatu tlenowego (nie jest jednak potrzebny specjalny kombinezon kosmiczny). Niekiedy we wnętrzu (bliżej otworu gębowego, z dala od żołądka, aby uniknąć strawienia) tych stworzeń rozwijają się całe ekosystemy z mynockami i innymi zwierzętami jako pasożytami.
Zastosowania

Ślimaki kosmiczne znalazły wiele zastosowań w gospodarce. Wykorzystuje się je w produkcji smarów i innych wyrobów przemysłu chemicznego. Znajdują one także zastosowanie w przemyśle elektronicznym i kosmetycznym.

Ze względu na wytrzymałość i elastyczność, skórę ślimaka można wykorzystać jako poszycie statku kosmicznego. Niektóre układy planetarne stosują niewielkie ślimaki jako środek na ograniczenie populacji mynocków. Przedsiębiorstwa górnicze eksploatujące zasoby asteroid próbowały stosować ślimaki do przecinania skał, jednak nie przyniosło to pożądanych efektów: ślimaki zjadały także cenne minerały, w których wydobyciu miały pomagać.

Polowania na kosmiczne ślimaki prowadzono już w czasach Imperium. Koszt pozyskania dużego osobnika sięga nawet 100 000 kredytów.